redveil, Walang Filter

Nakaupo si redveil sa tapat ko sa isang conference room sa Chinatown, New York City, pero ang isip niya, lumilipad kung saan-saan.

Nasa kung anu-anong ibang lugar talaga; ito ang sentimentong bumabalot sa bagong studio LP ng rapper na lumaki sa Prince George County na pinamagatang sankofa, na tumutukoy sa konsepto ng tribong Ghanian Akan na “lumabas ka at kunin mo kung ano ang sa’yo.”

“Ang ‘home’ ay napakaraming anyo,” kuwento niya—may dugong Caribbean, Jamaican sa panig ng kanyang ina, at may ugat sa St Kitts sa panig ng kanyang ama. Ipinanganak at lumaki sa Maryland, ngayon ay nakatira na siya sa Los Angeles, kung saan niya nirekord ang buong sankofa. “Ang home ay isang lugar na panatag ang katawan at kaluluwa. Ramdam ko ang koneksyon ko sa pinagmulan doon, pero home ko rin ang DMV. Nandoon din ‘yung mga lugar na kinalakihan kong puntahan, ‘yung musikang kinahuhumalingan ko noong bata ako, ang mga skate park sa Maryland, at ang pag-akyat sa entablado. ‘Yon ang home. Doon ko pakiramdam na doon talaga ako nakatakda. At puwede ‘yon kahit saan.”

Ang 12-track na album ay buung-buo niyang pinrodyus at inayos bilang isang 21-anyos na rapper na self-aware at mas seasoned pakinggan kaysa sa edad niya. Pero itong album na ito, matagal nang pakiramdam ni redveil na kailangan niya itong gawin—mula pa noong 12 anyos siya. Itong cathartic, tuluy-tuloy na pag-agos ng liriko ang nagde-define sa sari-saring obrang naka-ugat sa pinagmulan at kasaysayan ni redveil.

“Magkakaugnay lang talaga kayo ng mga tao kung totoo ka sa sarili mo. Lahat ng iba, nagbabago ‘yan sa loob ng ilang segundo lang… Ang tanging paraan para kumapit sa isang bagay na matatag ay ikabit mo ang sarili mo sa kung sino ka talaga, sa labas ng kahit ano pang ingay.”

Ganoon din ang sinusubukan niyang gawin: lumikha ng isang bagay na matibay at hindi natitinag—isang legacy na pangmatagalan. “Hindi lang ako sumusulat ng kanta. Sinisikap kong humulma ng isang tunog, at humulma ng isang mundo.”

Binubuksan niya sa atin ang mundong iyon sa pag-uusap na nasa ibaba.

Elaina: Una sa lahat, puwede mo bang ipakilala ang sarili mo?

redveil: Ako si redveil. Isa akong rapper-producer mula Prince George’s County, Maryland, at 21 taong gulang ako.

Elaina: Habang lumalaki ka sa PG County, kumusta ang koneksyon mo sa musika noong bata ka pa?

redveil:Medyo eclectic ‘yung unang koneksyon ko sa musika. Lumaki ako sa relihiyosong pamilya, at puro gospel lang ang pinapatugtog ng nanay ko. ‘Yon ang naglatag ng pundasyon ng mga tono at tunog na hinahatak ako hanggang ngayon. ‘Yung tatay ko naman, laging old school hip-hop, funk—mga gano’ng vibe. Sila ‘yung bumuo ng panlasa ko sa musika, tapos ako mismo, tuluyan nang nahulog sa musika noong 11 ako. Nagsimula ‘yan kay Tyler, the Creator, at mula roon ko na-realize na jazz talaga ‘yung kinahuhumalingan ko.

Elaina: Ang lakas ng impluwensiya ng jazz sa album na ito. Ikuwento mo pa—bakit mo gustong ilabas ‘yang side ng artistry mo ngayon?

redveil:Ito ‘yung album na gusto ko nang gawin mula noong 12 anyos ako.

Elaina: At ginawa mo ang unang beat mo noong 11 ka, tama ba?

redveil:Unang beat ko, 11 anyos ako. Sa pagdaan ng panahon, natutunan ko kung gaano kalimitado pa rin ang art ko dahil sa resources, at kung paano ko talaga ma-e-execute nang maayos ang mga goal ko. Kamakailan, umabot ako sa puntong sobrang nabiyayaan ako para mapalawak ko na talaga ‘yung tunog ko sa proyektong ito; minsan, kailangan mo talaga ng resources at tulong para magawa ‘yon. Talagang nakapag-expand ako sa album na ito. Ito ‘yung totoong expansion.

Elaina: Noong mga unang taon, madalas kang naglalabas sa SoundCloud. Paano ka inihanda ng mga panahong ‘yon ng paglalabas ng mixtapes sa kung nasaan ka ngayon?

redveil:Magandang tanong ‘yan. Doon ko natutunan kung paano bumuo ng isang buo at coherent na obra, at kung paano mag-commit sa isang yugto ng buhay mo kung saan todo-invest ka sa ilang partikular na bagay na alam mo—at kung paano mo mabibigyan ng hustisya ‘yung moment na ‘yon. Binigyan ako ng mga panahong iyon ng sobrang daming practice sa pagbuo ng mundo nang halos walang risk, at para sa akin, sobrang halaga niyon para sa bawat musikero—lalo na para sa tulad ko, kasi ‘yon ang pinaka-pinahahalagahan ko, at doon ako pinaka-thrive. Noong medyo tumanda na ako, mas naging malinaw kung paano ko gustong buuin ‘yung mundo ko at kung saan ko gustong pumuwesto sonically, at mula roon, parang kusa na lang nag-click ang lahat.

Elaina: Paano mo ilalarawan ang musika mo ngayon?

redveil:Hindi ko siya maikulong sa isang kahon. Siguro hip hop, pero alternative—kung ano man ang ibig sabihin niyon. Malawak na payong siya. Pero sasabihin ko, jazz muna siya ngayon bago ang lahat.

“‘Yung ilan sa mga kantang ‘to, parang bigla na lang sumulpot noong sinimulan ko sila, at ‘yon ang pinaka-the best na paraan ng pagsusulat ng kanta… Ang isulat ‘yung mga kantang ‘yon, parang tama lang sa pakiramdam.”

Elaina: Karamihan sa album na ito, ginawa mong mag-isa—bakit mo pinili ‘yon?

redveil:Marami sa mga kanta sa album na ito, pakiramdam ko kailangan ko silang gawin nang ako lang. Kailangan kong ako mismo ang magsabi ng lahat ng sinabi ko rito.

Elaina: Ramdam ko ‘yon lalo na sa mga kantang “pray 4 me” at “or so i.”

redveil:Pareho silang sobrang fluid sa kung paano sila nabuo; noong oras na para umupo at isulat ‘yung mga berso, parang kusa na lang silang bumuhos mula sa akin sa paraang hindi ko inasahan. Parang wala kung saan sila biglang nagsimula, at madalas, ‘yon ang pinaka-magandang paraan ng pagsusulat ng kanta—kasi galing talaga siya sa inspiration, at hindi mo na kailangang pag-isipan nang sobra. Ang isulat ‘yung mga kantang ‘yon, tama lang sa pakiramdam.

Elaina: “history” ay isa pa sa mga paborito ko.

redveil:Isa rin ‘yon, for sure, sa mga paborito ko sa album.

Elaina: Bakit?

redveil:Ang liwanag ng tunog niya at napaka-layered ng production. Sa bawat parte ng proseso, sobrang nakaka-excite siya. May dugong Caribbean ako—Jamaican sa panig ng nanay ko, at mula St Kitts sa panig ng tatay ko—kaya ‘yung berso doon, na-inspire ng unang beses kong pumunta sa St Kitts at lahat ng emosyon na meron ako habang sinusubukan kong kumonekta ulit sa pamana at sa lupa, kasabay ng pagbabahagi ng espasyo sa mga taong wala namang gano’ng koneksyon. May mga tao doon na ni sarili nilang mga beach, wala silang access. Kaya maganda ‘yung sandali na nakapunta ako roon, pero kasabay no’n, malakas din ‘yung inis at panghihinayang na naramdaman ko. Parehong emosyon na ‘yon ang sinubukan kong ilagay sa kantang ‘yon.

Elaina: Paano mo kinur8 ang tracklist?

redveil:Ang dami, ang dami kong sinimulan—at ang dami ko ring sinimulan na tinapon ko rin sa bandang huli.

Elaina: Bakit gano’n?

redveil:May mga kanta na hindi ko maramdaman na buo dahil kulang pa ako sa inspiration para sa kanila. Gusto kong ma-execute ‘yung ideya nang eksaktong gusto ko. May karapatan akong paulit-ulit subukan ang parehong emosyon. Hindi ko kailangang gamitin ang bawat pagtatangka. At okay lang na amining kaya mo pa siyang lampasan, kaya marami sa mga kantang nasa album na ito, naisulat ko na tungkol sa mga kaparehong bagay noon pa, pero hindi sila natapos. Ngayon ko lang nahanap ‘yung nawawalang piraso. Kaya maikli ang album na ito, kasi hinahanap ko ‘yung pinaka-best na bersyon ng bawat emosyon na gusto kong iparating, at ng bawat set ng tunog na gusto kong galawin.

Elaina: Sige, huli kong paborito: “buzzer beater / black christmas.”

redveil:Kinailangan kong magbuhos ng mas marami sa sarili ko sa kantang ‘yon kaysa sa nakasanayan ko. May puntong gusto kong patunayan, at gusto kong iguhit ‘yung buong eksena ng show na ‘yon—lahat ng naramdaman ko habang nandoon ako—at gusto kong simulan mula sa umpisa para makuha mo lahat ng konteksto kung bakit gano’n ang naging pakiramdam ko. ‘Yon talaga ang unang kantang itinabi ko mula sa lahat ng draft ng album. Ito ‘yung isa na parang, “Okay, may totoong meron ako dito. Kailangan ko itong ingatan at alamin kung paano ako puwedeng magpalawak mula rito.”

Elaina: Para klaro lang, nasa LA ka ba sa halos buong proseso ng pagbuo ng album?

redveil:Oo, nakatira na ako sa LA noon. Natapos ko ‘yung unang kanta, “brown sugar,” halos pagkarating ko pa lang sa LA, at pagkatapos noon, sumunod na lang ang lahat.

Elaina: Nakaapekto ba sa artistry o creative approach mo ang paglipat sa LA?

redveil:Oo, masasabi kong na-inspire talaga ako ng pamumuhay sa LA. Nakita ko kung gaano karaming trabaho ang kailangan para maging isang successful na artist. Para bang may bateryang ikinabit sa likod ko para mas maging masinop ako bilang musikero at siguraduhing natatapatan ko lahat ng aspeto na puwede kong tapatan sa bawat ideya o kanta. Dahil sa approach na ‘yon, naging mas malaki pero mas personal din ang lahat kumpara sa huling album.

Elaina: Itinuturing mo bang home ang LA? Ano ang relasyon mo sa konsepto ng “home”?

redveil:‘Yon ang sinusubukan kong alamin. At gusto kong maramdaman ng nakikinig na parang kasama ko silang hinahanap ‘yon. Para sa akin, maraming anyo ang home. Ang home ay lugar na panatag ang katawan at kaluluwa. Ramdam ko ang koneksyon ko sa pinagmulan doon, pero home ko rin ang DMV. Nandiyan din ‘yung mga lugar na kinalakihan kong puntahan, ‘yung musikang kinahumalingan ko bilang bata, ang mga skate park sa Maryland, at ang pag-stand sa stage. ‘Yon ang home. Doon ko pakiramdam na doon ako nakatakda. At puwede ‘yon kahit saan.

Elaina: Bakit mo piniling ikaw din ang mag-produce ng buong album na ito?

redveil:Gano’n na talaga ako creatively. Lagi akong sobrang specific sa gusto ko—sa puntong ako lang ang makakagawa nito nang eksakto ayon sa vision ko. Sa musika ko, hindi lang ako basta sumusulat ng kanta; sinusubukan kong humulma ng tunog. At sinusubukan kong humulma ng mundo. Kaya dahil doon, gusto kong kasama ako sa bawat parte ng prosesong kaya kong salihan. Kung kaya kong i-produce ang lahat, gagawin ko, dahil alam ko kung sa anong segundo, sa anong millisecond dapat tumama ang bawat bagay. Hindi ako nagpo-produce para sa sarili ko dahil napilitan ako—hindi ko kailangang gawin ‘yon. Ginagawa ko ‘yon dahil kailangan ko.

Elaina: Bakit mo nasasabi ‘yan?

redveil:Mayroon lang akong isang sobrang tiyak na gustong sabihin sa pamamagitan ng tunog, kaya pinaka-pinagkakatiwalaan ko ang sarili ko pagdating doon.

“Magkakaugnay lang kayo ng mga tao kung totoo ka sa sarili mo. Lahat ng iba, nagbabago sa loob lang ng ilang segundo. Ang tanging paraan para kumapit sa isang bagay na matatag ay ikabit ang sarili mo sa kung sino ka talaga, sa labas ng lahat ng ingay na ‘yon.”

Elaina: Masasabi mo bang perfectionist ka? Nalulunod ka ba sa maliliit na detalye?

redveil:Oo, ang dali talagang maligaw sa nitty-gritty. Nagbabago ang pananaw ko sa bawat proyekto at bawat era ng buhay ko kung kailan ko nasasabing tapos na ang isang bagay. Noong huling album, mas maaga kong nararating ‘yung puntong ‘yon sa mga kanta sa proseso ng paggawa, at kung babalikan pa ang mas naunang mga proyekto, lalo pang mas maaga at mas maaga. Pero habang tumatagal, mas lalo namang lumalayo ‘yung punto ng “tapos na.” Mas matagal kong pinagninilayan ang mga bagay, mas marami akong sinusubukan, at mas marami akong rewrite.

Elaina: Paano mo nalalaman na tapos na ang isang bagay?

redveil:Kapag ‘yung mga binabago mo, hindi na talaga nagpapagaling o nagpapasama sa kahit ano—ginagawa lang nilang iba ang bagay, para lang masabing iba.

Elaina: Paano mo sabay-sabay hinahawakan ang lahat ng bahagi ng creative process—pagsusulat, pagra-rap, pagpo-produce, pag-aayos? Ginagawa mo ba silang sabay-sabay, o mas hati-hati ang proseso mo?

redveil:Minsan sabay-sabay. Puwede kasing alam ko na kung paano ko gustong tumunog ang isang kanta, at kung tungkol saan ang lyrics, kaya palipat-lipat ako sa dalawa nang sabay. Kadalasan, ilang minuto sa ganito, tapos ilang minuto sa kabila. Minsan, sabay na ring pumapasok sa isip ko ‘yung visual component. Pero karaniwan, nauuna pa rin ang musika bago ang visuals. Sa album na ito, inabot pa talaga bago namin tuluyang ma-lock in ‘yung visual side.

Elaina: Kumusta naman ang pakiramdam ng makipag-collab sa ibang artists na matitindi rin ang sariling creative vision, at bakit mo pinili ang mga feature na napasama sa sankofa?

redveil:Si Smino ang una at tanging taong gusto kong makasama sa “brown sugar,” kasi, alam mo ‘yon, sa tono pa lang, ramdam kong ang dami niyang maibibigay sa kanta. Naging collaborative ‘yung proseso namin sa parte ng chorus niya—sinulatan ko siya, kinanta niya, tapos dinagdagan pa niya. Bago ‘yon para sa akin, kaya ang saya na pinagkatiwalaan niya ako roon. At si Carolyn Malachi, halos gano’n din. Kailangan ko ‘yung boses niya. Kailangan ko ‘yung tono niya. At may bigat ‘yon para sa akin. Isa siyang singer mula DC, at lumaki akong pinakikinggan ang musika niya. Pinararangalan niya ang jazz sa sobrang intentional na paraan, kaya alam kong kaya niyang tamaan ‘yung eksaktong bagay na gusto ko sa kanta.

Elaina: Ano ang sinasabi ng album na ito tungkol sa kung nasaan ka ngayon—sa tunog at sa personal na buhay mo?

redveil:Ipinapakita niyang nandito ako para magtagal, pero sinasabi rin niya na nandito ako para patuloy na mag-evolve. Sa tuwing makikita mo ako, hindi ko na gagawin ‘yung eksaktong ginawa ko noong huli. Huwag mo ‘yang i-expect. Tinatangka kong magtakda ng precedent, kasi gano’n talaga ako. Lagi akong naghahanap ng bagong paraan para gawin ang isang bagay.

Elaina: Ano ang gusto mong maiuwi ng mga nakikinig sa’yo?

redveil:Gusto kong maramdaman nila kung gaano ko kamahal ang musika at kung gaano karaming atensyon ang ibinubuhos ko sa bawat detalye.

Elaina: Paano mo hinaharangan ang ingay sa labas?

redveil:Magkakaugnay lang kayo ng mga tao kung totoo ka sa sarili mo. Lahat ng iba, tulad ng algorithm, nagbabago sa loob lang ng ilang segundo. Hindi mo puwedeng doon i-angkla ang sarili mo, kasi hindi ‘yon matatag. Sa tingin ko, ang tanging paraan para kumapit sa isang bagay na static ay ikabit ang sarili mo sa kung sino ka talaga, sa labas ng lahat ng ganyang ingay.