Sa Loob ng Cherry Lane Theatre ng A24

Sa isang nagyeyelong gabi sa West Village ng New York, ibinida ni MIKE ang kanyang off-Broadway debut. Sa isang live, tatlong-gabing pagtatanghal ng kanyangTiny Desk na performance, ang artist na ipinanganak sa Brooklyn at ang kanyangBand of the Centuryang umariba sa entablado ng Cherry Lane Theatre, dinadala ang mga manonood sa isang malalim, imersibong soundscape, swabeng naglalakbay sa pagitan ng hip hop, neo-jazz, funk at gospel. Natagpuan ng rapper ang sarili niyang tahanan sa bagong tuklas na teatrikal na panig na ito, at ibinalik iyon ng mga nanood sa kanya sa anyo ng matinding init at paghanga.

Bagama’t hindi agad papasok sa isip ng karaniwang off-Broadway-goer ang isang experimental rap set, kinatawan ng pagtatanghal ang uri ng malikhaing tensyon na naghubog sa Cherry Lane—ang downtown staple na ngayon ay suportado ng A24—mula pa nang ito’y itatag. Matapos makuha ang espasyo noong 2023, sa wakas ay ibinukas na nang todo ng indie powerhouse ang mga ikoniko nitong cherry-red na pinto noong nakaraang Setyembre, iniimbitahan ang audience sa isang bagong kabanata para sa mahigit-isandaang taong gulang na teatro.

Nakasiksik sa kaakit-akit na kanto ng cobblestoned na Commerce Street at Cherry Lane, buong giliw na ipinagmamalaki ng teatro—na tinaguriang “Birthplace of Off-Broadway”—ang makulay nitong kasaysayan. Kaakibat ng maingat na na-preserve na labas, pinananatiling buo ng mga detalye sa loob ang vintage nitong karakter. Sasalubungin ang mga bisita ng isang retro concession stand na punô ng merch, inumin, cocktails at pang-showtime na pagkain, napapalibutan ng mga litrato ng mga alamat na minsan nang dumaan sa parehong mga pinto. Nasa likod lang ng lobby ang Wild Cherry, ang art-house supper club na likha ng mga chef ng Frenchette, para sa mga naghahanap ng mas pino, mas elevated na “dinner and a show.”

Sa ilalim ng bagong pamunuan, nagdagdag ang teatro ng music, film at comedy shows sa kalendaryo nito, kasabay ng kilalang line-up ng theatrical programming. Mula nang muli itong magbukas, pinagdausan na ito ng Sunday film series na in-curate ni Sofia Coppola; ng screening ng pelikula ni Spike Lee na25th Hour; mga cozy, intimate na performance nina MIKE, Tame Impala at Lizzy McAlpine; isang set mula kay Ramy Youssef; ang one-woman naWeer; kasama ang dula ni Clare Barron naYou Got Older, ang stage debut ni Alia Shawkat, na nakatakda sa 2026. At sa kapasidad na 166 na upuan lamang, may matindi pa ring presensya ang Cherry Lane.

Para sa unang opisyal nitong in-person venture, inuuna ng A24 ang intimacy—isang desisyong tugma sa auteur-esque na ugat nito, pero maaaring mukhang taliwas sa laki ng global presence nito nitong mga nagdaang taon. Sa gitna ng pangamba na tinatabunan na ng komersiyalisasyon ang maliliit na teatro, hindi nakaligtas sa duda ang hakbang na ito: Ano nga ba ang ginagawa ng isang bigatin sa Hollywood sa maliit na sulok ng off-Broadway?

Ipinapakita ng studio, lalo na nitong mga nagdaang buwan, na hindi ito interesado sa pag-imbento ng panibagong pormula, ni umaasa sa dambuhalang tubo. Sa halip, ang muling pag-usbong na ito ay mas nababasa bilang isang cultural expansion, hinahayaan ang avant-garde na espiritu ng nakaraan at kasalukuyan ng Cherry Lane na magsalita para sa sarili nito.

Itinatag noong 1923 ng isang grupo ng downtown bohemians, matagal nang nagsisilbing by-artists-for-artists na kontra-punto ang teatro sa Broadway scene—inuuna ang tapang sa pag-eeksperimento, di-tradisyunal na storytelling at artistikong ambisyon na hindi binibigatan ng komersyal na pressure ng mainstream theater. Sa paglipas ng mga taon, ang mapagkumbabang entabladong iyon ay naging tahanan ng isang star-studded na line-up, kabilang sina Barbra Streisand, Stephen Sondheim, Samuel Beckett, Pablo Picasso, James Dean, John Malkovich at F. Scott Fitzgerald, at marami pang iba.

 

Tingnan ang post na ito sa Instagram

 

Isang post na ibinahagi ng HYPEBEAST (@hypebeast)

Sa kasalukuyan, sinisikap ng Cherry Lane na manatiling tapat sa experimental ethos nito. Bagama’t may ilang film tie-ins paminsan-minsan, nananatiling nasa background ang cinematic involvement ng A24, mariing tumatanggi na gawing IP playground ang teatro. Sa halip, tulad ng sinabi ng head of programming na si Dani Rait saNew York Times, itinatanghal ang teatro bilang isang independent na espasyo na kayang huminga nang sarili, isang lugar para sa pagtuklas na maaaring tumagpo sa ecosystem ng studio nang hindi nito hinahayaan na ito ang magtakda ng identidad.

Mula entablado, patungong silver screen, at pabalik muli sa entablado, ang panibagong interes sa maliliit na teatro tulad ng Cherry Lane ay senyales ng pagbabagong nangyayari sa American entertainment at sa mas malawak na kultura: naghahanap tayo ng mga lugar para mapawi ang uhaw sa presensya. Habang nagiging mas optimized at algorithmic ang industriya, mga espasyong tulad nito ang pumapawi sa pananabik sa tunay na kabuluhan—upang makipagbuno rito at, magkakasama, nang harapan, bigyang-saysay ang sining.

Habang unti-unting nauubos ang tao sa Cherry Lane, dahan-dahang dumudulas palabas ang mga manonood sa makintab nitong pulang pinto, tulad ng ginawa ng mga henerasyon ng manunulat, performer at artist bago sila. Sa panahong halos lahat ay naka-document at naka-distribute, may kakaibang puwersa ang mga sandaling dumaraan lang. Rap set man, experimental na dula o film screening na inihahandog ng isa sa mga alamat, todo ang pusta ng teatro sa art na likha para sa mismong sandali—mga obrang dinisenyo para maranasan, hindi lang mapanood. Kailangan mo talagang nandoon.